Нидерландский журнал Muziek Parade, октябрь 1978
EXCLUSIEF MUZIEK PARADE EEN VERHAAL ROND EEN TOPGROEP SMOKIE
DEEL 2
by Bernie Blacke
SUCCES?
Maar het viel niet mee. Ze hadden al veel verprutst bij de grammofoonplatenmaatschappijen door hun zogenaamde pesterijen, dat het erg moeilijk werd om eindelijk eens geloofwaardig over te komen. En ... het Iukte dus niet. Iedereen dacht dat het toch weer een en al allende zou worden, dus werden ze glimlachend ontvangen, mochten ze hun bandje afdraaien terwijl de man bij de platenmaatschappij zei dat hij even naar het toilet moest en dat wanneer hij terug kwam het bandje wel was afgelopen. Ja, zo ging dat toen al.
Dat was uiteraard niet zo erg verstandig, maar ja, dat konden die knapen toen ook nog niet weten. Bovendien, ze hadden wel iets anders te doen en uit Kindness was toch geen eer te behalen. Nou ze zijn op hun smoel terecht gekomen!
We schrijven zo rond de jaarwisseling 1974. Nou kun je wel goede voornemens hebben, maar waarmaken, ja dat is iets anders. Zo was het ook met onze vrienden. Ze zagen er geen been meer in. De enige die bleef geloven in dat kunnen van de jongens was manager Bill Hurley, maar ja, het was zijn brood, dus hij moest wel. Nou was hij één van de weinige Britten die werk niet als een verveling zien, maar hij stortte zich met hart en ziel op het wezen van de groep en hij kwam 's avonds vermoeid thuis van het aan de man brengen van zijn groep. Elke bespreking die hij voerde was vanaf het begin gedoemd te mislukken. Een niet zo leuke bezigheid, maar ja, hij geloofde in de mogelijkheden van de jongens en het moest toch mogelijk zijn om de bal aan het rollen te brengen. Net als bij het voetballen vond hij de factor geluk erg bepalend. En gelijk had hij, maar hij vergat meteen niet erbij te zeggen dat hard werken er ook bij hoort. Onnodig te zeggen dat dát gebeurde.
Nu was het de tijd van de Sweet en Mud. Deze groepen hadden grote hits achter de rug, maar op een of andere manier lukte het niet meer. Mud wilde een andere weg in en deed dat ook, met de slechte gevolgen vandien.
Mud had grote hits met songs als “Dynamite”, “Tigerfeet” en “The cat crept in”. Veel van de songs van Mud werden geleverd door het schrijversduo Nicky Chinn en Mike Chapman, een hitschrijversduo dat hun zakken alsmaar voller zag worden door al die grote hits die op een grote fabriek leken.
Eerst leek het asof Bill Hurley tegen een muur sprak toen hij het duo voorstelde eens een keer te komen kijken. Weer een of andere gek, moeten de twee hebben gemeend, maar om nou eens eindelijk van dat gezeur af te zijn, zeiden ze tenslotte "ja". Ze zouden een optreden van Kindness bezoeken als ze in Londen zouden spelen. Eindelijk in april 1974 was het zo ver. Kindness speelde in Londen en Nicky Chinn en Mike Chapman kwamen kijken naar een optreden. Nicky en Mike hebben van deze gang naar de club nimmer spijt gehad, want ze keken verder dan hun neus lang was. Ze bekeken in gedachten of de groep en hun mogelijkheden in hun lijn lag en of er iets mee te beginnen zou zijn.
Het werd een lange nacht die avond, want na het optreden gingen de beide heren naar de kleedkamer om met het viertal en hun manager te praten. Nicky Chinn en Mike Chapman bleken interesse te hebben, al een, ze vonden het nodig om met elkaar te gaan praten tijdens wat komfortabeler omstandigheden, bovendien hadden ze enige wensen op hun zang en ook daar moest grondig over worden gepraat.
De groep zelf keek bezorgd uit naar dit gesprek, want ze kenden de reputatie van dit tweetal. Nicky Chinn en Mike Chapman hebben de onhebbelijke gewoonte dat wanneer ze een artiest of groep hebben gevonden die naar hun wil luisteren ook naar hun pijpen zal dansen en gebruiken de groep of artiest dan ook als het ware het zakdoeken of andere dingen om hun bankrekening fors op te schroeven.
Kindness redeneerde echter dat ze toch niets te verliezen hadden, bovendien kenden ze de reputatie van het illustere tweetal en dus wilden ze genoeg inspraak hebben in de te volgen muzikale lijn. Ze wilden niet het slachtoffer worden van de willekeur van twee mensen die gingen beslissen over de toekomst van een groep. Groot was hun verbazing ook toen Chinn en Chapman, die werken onder de naam Chinnichap veel van hun verzoeken inwilligde. Maar ze vertelden er wel bij dat ze een richting van voor de groep hadden ontdekt die helemaal té gek was. Wel stelden de heren Chinn en Chapman als eis dat ze de groepsnaam zouden veranderen in SMOKIE. Aangezien de jongens als Kindness nou ook niet bepaald het grote succes hadden bereikt was dat geen enkele punt. Het bood hen eerder gezegd de kans om een heel nieuw leven te beginnen als groep en dat de bestaande vooroordelen weg zouden ebben. Maar de beide slimme songschrijvers eisten meer en zagen in de verte hun vette bankrekeningen al groter en groter worden. Ze eisten namelijk dat de groep op het platenlabel RAK zouden komen, een label waar topprodjoeser Mickey Most al z'n producten liet geboren zien worden. Bovendien hadden zij veel belangen in het betreffende platenlabel, iets dat ook eerder werd gezien bij de groep Mud.
Wat er daarna gebeurde beseften ze in het begin niet eens, maar het duo Nicky Chinn en Mike Chapman hadden grootse plannen met Smokie en staken dat ook niet onder stoelen of banken. Zij, zo vertelden ze keer op keer, zouden van Smokie weleens een wereldgroep maken. Lachen natuurlijk door de jongens, want dát vertelden ze elkaar nou alweer een 6 jaar lang en het wilde toch niet Iukken, ondanks het feit dat ze zich steeds sterker gingen voelen en zich meer en meer vrij gingen bewegen in de popscene. Maar op een of andere manier raakten ze betrokken bij de ideeën van Chinn en Chapman en gingen ze erin geloven. De aanpak van deze mensen was heel anders dan ze tot dan toe hadden gezien. Chinn en Chapman zagen de mogelijkheden die erin Smokie zaten. In het verleden en daarmee uit. Wat de mogelijkheden van de groep was, nou daar werd in het allerminst niet naar gekeken. Nee, tijd was geld en plaat opnemen en alsjeblieft zo gauw mogelijk weer de studio uit, want er was toch geen eer aan te behalen.
Nee, Chinn en Chapman hadden het helemaal uitgekiend. Zij hadden in hun breinen al het hele concept klaar liggen voor wat de plannen zou worden voor de “start tot fame” van Smokie.
De groep werd allerlei dingen bijgebracht en hen werd geleerd en de songs te brengen in de zaal en hoe ze op het publiek moesten reageren. Ze hadden heel wat teleren, maar dat hadden ze er heel graag voor over, want het succes wilden zij dan toch wel eens proeven. Nou dan.
Toch is dat wat er gebeurde nou niet direct erg aan te bevelen. Wat de werkwijze van Chinn en Chapman is uiteraard. Want wat is er aan de hand? Wat is die werkwijze? Chinn en Chapman hebben goede neuzen voor een aantal dingen die erg belangrijk zijn. Zo pikken zij altijd groepen uit de grote menigte groepen en denken dan alles uit wat ze ermee kunnen en willen doen. Dat de groep dan ook op een gegeven moment ging doorbreken was louter en alleen de verdienste van deze twee toch wel obscure heren. Wanneer ze een groep hebben gevonden die hun geschikt lijkt gaan ze praten met de groep en of manager en deze zijn meestal erg happig op het voorstel wat dit componistenduo achterlaten. Zo staat er in dat voorstel dat zij het op zich nemen om de groep hits te laten maken. Voorwaar geen loze kreet van het illustere duo, maar wel een om er vraagtekens bij te laten zetten. Want wat zegt het voorstel verder? Nou en dat liegt er niet om, dat is nogal iets en soms voor creatieve geesten onaanvaardbaar. Dat het componistenduo hen naar de top zal begeleiden is een uiterst nobel streven, maar er zijn wel degelijk vallen en kuilen, want wanneer de groep zo'n voorstel accepteerd, dan moeten ze dansen naar de pijpen van ons duo Nicky Chinn en Mike Chapman. Deze twee dragen de groep dan op hoe ze moeten spelen, hoe ze zich moeten bewegen en kleden. Het lijken dus wel robotjes in handen van een stelletje mensen die laten denken dat ze iets goeds doen, maar eerder iets onmenselijks aan het fabriceren zijn in hun fabrieksmatige geheugens. “Toch moet je er niet al te lang bij stil” vinden de jongens van Smokie. “Kijk maar eens wat er is gebeurd toen Mud het niet langer nodig vond om met hen samen te werken. Er waren namelijk al te veel mensen geweest die hen een onbenullige groep vonden en dat viel niet zo bijster goed. Ze wilden het daarna alleen gaan proberen en niets meer van Chinn en Chapman accepteren. Nou, de hits bleven mooi uit en dan vind ik het verkeerd om weg te lopen. We maken muziek die gewoon lekker vinden en die songs slaan nu eenmaal goed bij de mensen aan. Men vindt het wel puur commercialiteit, maar daarbinnen kunnen toch ook wel wonderschone songs ontstaan. In elk geval hebben we gekozen voor zo'n situatie en dat hebben we toen geaccepteerd”.
Dat Chinn en Chapman goud in hun vingers hadden werd al gauw duidelijk wat Smokie betreft, maar daarvoor hadden de tweetal gewerkt aan successen van Slade en Sweet.
En het succes kwam gestadig met de single “Pass it around” dat flink op de radio werd gedraaid in Engeland, alhoewel het nou niet direct een grote topper werd. Wel werd meteen een elpee opgenomen om de platenmarkt een beetje warm te houden en om zodoende Smokie's naam hoog te houden.
En waar de jongens van Smokie al jaren over gedroomd hadden werd nu een beetje werkelijkheid. De nationale radiostations draaiden de elpee aardig en ook het vasteland van Europa begon te vernemen wie nu eigenlijk Smokie wel mocht zijn. Jammergenoeg werd Smokie nog niet meteen een hitgroep, maar redeneerden ze, als het nu al zo mooi is, dan kan het nu niet lang meer duren voor we werkelijk een keertje in de Top 30 staan.
De opvolger van “Pass it around” was “If you think you know how to love me”. Wat er nu gebeurde was iets waar ze in hun stoutste dromen niet eens aangedacht zouden hebben. De mensen kenden de naam Smokie nu een beetje en dat zou Smokie ook wel weten. De single werd een keer op de radio gedraaid en meteen gingen alle telefoons rinkelen bij de platenmaatschappij en hingen er honderden mensen en honderden grote grammofooplatenwinkeliers aan de lijn om meteen even een groot aantal singles te bestellen van die superstone Song.
De platenmaatschappij kreeg ineens overwerk en dat voor een groep die in 6 jaar tijds geen enkele platenmaatschappij kon overtuigen met het potentieel dat ze in hun muziek hadden. Het uiteindelijke resultaat was niet alleen zeer bevredigend, maar zeer zeker ook overdonderd te noemen toen ze de eindbalans gingen opmaken. De plaat was binnen een mum van tijd doorgestoten naar de Top van het Britse platenfirmament en bleef pas op de derde plaats steken. Voorwaar geen slecht resultaat zou de koele Brit in de straat zeggen, de jongens van Smokie waren buiten hun zinnen van vreugde. Ze hadden ondanks de vele kritieken er geen spijt van om met Chinn en Chapman in zee te zijn gegaan.
Bij ons in Nederland verging het Smokie ook zeer zeker niet slecht. Het waren de jongens van Radio Veronica die de hitpotentie van het nummer goed inzagen en de single op 19 juli 1975 bombardeerden als Alarmschijf. Het zou de eerste zijn, maar zeker niet de laatste. Jammergenoeg bleef de single haken op de 15e plaats en dat na een zeer hoopvol begin. Maar niet alleen in Nederland, ook in geheel Europa werd Smokie gehoord met hun eerste grote hit “If you think you know how to love me" en zelfs Australië hoorde het lichte geluid van deze “nieuwe” groep en het werd er ook een grote hit.
DOORGAAN
Het krijgsplan dat voor Smokie was uitgestippeld kreeg grote vormen aan te nemen, dit zeker niet tot ongenoegen van de jongens zelf en de bleken gezichten van Alan Silson, Chris Norman, Terry Uttley en Pete Spencer begonnen na zoveel jaren zwoegen en vooral honger lijden wat aan kleur te winnen. Maar dat mocht ook wel, want ze hadden er hard aan gewerkt en genoten van de juist verworven roem.
Bovenop dit succes werd de 2e elpee van Smokie opgenomen en uitgebracht. De titel van deze elpee werd “Changing all the time” en op deze elpee konden alle fans genieten van de singlehit “If you think you know how to love me”. Maar dat niet alleen, want een paar maanden later werd van deze elpee de song “Don't play your rock'n'roll to me” afgehaald en ook deze single vloog richting Engelse Top 10 terwijl er bij ons in Nederland iets minder aangedaan werd. De single mocht in Nederland slechts een 25e plaats noteren op de Top 40, een notering die vooral onder invloed stond van de grote Sinterklaas en Kerstmis aankopen stond en dan, zo heeft men gekonstateerd, wil men wel eens wat anders kopen dan het geijkte Top 40 singles werkt.
Hierdoor komen dan zulke songs een beetje in het gedrang en wil een mindere verkoop en notering in de Top 40 het eindresultaat zijn. Dat was erg jammer, maar de elpee was er ook nog en de verkopen daarvan waren uiterst goed te noemen zodat Smokie er een Engelse Zilveren Schijf voor kreeg. En dat voor een groep die amper een jaar daarvoor gewoon aan de grond zat! Niet te geloven zeg en het bleek nog maar het begin te zijn, want de hitmachine ging door, al was het niet meer zo hevig als voordien, maar wat wil je ook met zo'n elpee. Voor Smokie kwam nu de tijd om goed te profiteren van de successen die ze hadden gekregen met hun singles. Er werden goed geselecteerde optredens verzorgd. Nu werden dat hele andere optredens dan voorheen. Toen ze nog geen succes hadden speelden ze altijd kleine zalen, buurtclubjes of zelfs in cafe's wat in Engeland een heel doodnormale zaak is. Een café is daar ook altijd erg vol, omdat de Engelsman z'n café als tweede huis beschouwd. Daarom zijn er enkele café eigenaren die vaak groepen laten komen spelen. Er zijn zelfs veel groepen bij die vanuit zo'n positie erg bekend werden. Als je zulke klenen optredens hebt hoef je niet een uitgebreide geluidsappartuur te gebruiken. Nu ze zelfs in de Top 5 hadden gestaan en een goede elpeeverkoop hadden gehad waren er meer mensen die naar hen wilden luisteren en vooral naar hen wilden kijken. Daarom hadden ze grotere apparatuur nodig en een veel betere show die zorgvuldig uitgewerkt moet worden. Ook wilden ze hun fans niet overvoeren en daarom kozen ze een selekt aantal optredens uit.
Het jaar 1976 ging door met de grote successen. De eerste single die de Engelse toplijsten weer onveilig zou gaan maken was “Something's been making me blue”. Jammergenoeg verwachtten de hitmakers Nicky Chinn en Mike Chapman er teveel van, want het werd geen grote hit!
Zou de hitmachine weigeren verder. Zou Smokie terugvallen? Zou alles nu voor niets zijn geweest? Werden ze teruggeworpen naar de onbekendheid? Moesten ze nu al weer het veld ruimen? Net nu ze even hadden geproefd aan het succes?
Nee voor de drommel niet. Dat zou niet gaan gebeuren! Ze waren net door de Engelse commerciele TV “Saturday Scene” uitgekozen tot de beste nieuwe groep. En ze zouden het gaan waarmaken. Hoe dan ook! (wordt vervolgt)
ПЕРЕВОД
ЭКСКЛЮЗИВНЫЙ РЕПОРТАЖ ЖУРНАЛА MUZIEK PARADE О ТОП-ГРУППЕ SMOKIE
ЧАСТЬ 2
автор Bernie Blacke
УДАЧА?
Но было нелегко. Они уже много напортачили со звукозаписывающими компаниями из-за того, что им навязывались, так что стало очень трудно, наконец, вызывать доверие. И... не получилось. В компании звукозаписи думали, что опять будет то же самое, поэтому их встретили с улыбкой, им разрешили поставить свою кассету, а человек из звукозаписывающей компании сказал, что ему нужно в туалет, а когда он вернулся, кассета уже закончилась. Да, так было тогда.
Это было, конечно, не мудрое решение, но ведь и те парни этого знать не могли. Кроме того, у них были другие дела, и Kindness все равно не прославилась. Это был провал!
Мы сейчас пишем о начале 1974 года. У вас могут быть хорошие намерения, но претворить их в жизнь - это другое дело. Так было и с нашими друзьями. Они больше не видели шанса. Единственным, кто продолжал верить в способности ребят, был менеджер Билл Хёрли, но это была его работа, ему так было положено. Он был одним из немногих британцев, которые не считают работу обузой, и всей душой болел за группу и по вечерам возвращался домой уставшим от усилий продвинуть их. Каждая его встреча была обречена с самого начала. Не очень увлекательно, но он верил в способности ребят, и должен был быть способ сдвинуть дело с мертвой точки. Как и в футболе, он считал фактор удачи решающим. И он был прав, но он не забыл упомянуть, что тяжелая работа тоже важна. Излишне говорить, что так и произошло.
Тогда было время Sweet и Mud. У этих групп в активе были большие хиты, но как-то дальше не получалось. Mud хотели пойти другим путем, и они это сделали, что имело скверные последствия.
У Mud были большие хиты – “Dynamite”, “Tigerfeet” и “The cat crepted in”. Многие песни Mud были написаны композиторским дуэтом Ники Чинна и Майка Чепмена, создателей хитов, которые обогащались на них и превратили их создание в настоящую фабрику.
Сначала казалось, что Билл Хёрли разговаривает со стеной, когда предложил им прийти и посмотреть группу. Еще один псих, наверно, посчитали эти двое, но, чтобы наконец избавиться от его нытья, они сказали «да». Они придут на концерт Kindness, если те будут играть в Лондоне. Наконец в апреле 1974 года время пришло. Kindness играли в Лондоне, и Ники Чинн и Майк Чепмен пришли на концерт. Ники и Майк ни разу не пожалели об этой поездке в клуб, потому что видели дальше своего носа. Они думали о том, подходит ли им группа и их возможности и можно ли из нее что-то сделать.
В тот вечер предстояла долгая ночь, потому что после концерта оба джентльмена пошли в гримерку, чтобы поговорить с четверкой и их менеджером. Ники Чинн и Майк Чепмен проявили интерес, посчитали необходимым поговорить в более комфортной обстановке, к тому же у них были некоторые пожелания по поводу их пения, и это тоже нужно было обстоятельно обсудить.
Сама группа с беспокойством ждала этого разговора, так как знала репутацию этого тандема. У Ники Чинна и Майка Чепмена есть неприятная привычка - когда они находят исполнителя или группу, которые будут им подчиняться, они также заставляют танцевать под свою дудку, а группа или артист для них только средства пополнить свой банковский счет.
Тем не менее, Kindness рассудили, что терять нечего, более того, они знали репутацию прославленного тандема и поэтому хотели заявить о себе в музыкальном направлении, которым они хотели следовать. Но они не хотели стать жертвами произвола двух людей, которые будут решать судьбу группы. Они также были очень удивлены, когда Чинн и Чепмен, работающие под именем Чинничап, удовлетворили многие из их просьб. Но они добавили, что у них есть совершенно сумасшедшее требование к группе. Господа Чинн и Чепмен потребовали изменить название группы на SMOKIE. Поскольку под именем Kindness они не добились больших успехов, это вообще не было проблемой. Скорее, это давало им шанс начать совершенно новую жизнь без сложившихся предубеждений. Но два умных автора песен потребовали большего, и они уже предвидели увеличение своих банковских счетов в будущем. Они потребовали, чтобы группа работала на лейбле RAK, где записывалась вся продукция Микки Моста. Кроме того, у них были свои интересы в данном звукозаписывающем лейбле, что было замечено раньше с группой Mud.
Сначала они даже не поняли, что произошло дальше, но у дуэта Ники Чинна и Майка Чепмена были большие планы на Smokie, и они тоже этого не скрывали. Они говорили снова и снова, что сделают Smokie мировыми звездами. Ребята, конечно, смеялись, ведь так они говорили друг другу уже 6 лет и ничего не вышло, несмотря на то, что они стали чувствовать себя увереннее и свободнее на поп-сцене. Но каким-то образом они увлеклись идеями Чинна и Чепмена и поверили в них. Подход этих людей сильно отличался от того, что они видели раньше. Чинн и Чепмен увидели в Smokie потенциал. В прошлом было не так. На возможности группы вообще не смотрели. Нет, время - деньги, записали пластинку - и убирайтесь из студии как можно скорее, потому что все равно ничего из вас не выйдет.
Нет, Чинн и Чепмен все просчитали. У них в голове уже была готова вся концепция того, что станет планом «начала славы» Smokie.
Группу учили самым разным вещам, и их учили, как правильно подавать песни и как работать с публикой. Им было чему учиться, но они были очень рады этому, потому что хотели прийти к успеху. Ну что ж...
Однако то, что произошло, не было настоятельно рекомендовано. Что, безусловно, является рабочим методом Чинна и Чепмена. Что же происходит? Что это за метод? У Чинна и Чепмена хорошее чутье на некоторые очень важные вещи. Например, они всегда выбирают группы из большого количества, а затем продумывают все, что они могут и хотят сделать из них. То, что в какой-то момент группа совершала прорыв, было только и исключительно заслугой этих двух малоизвестных джентльменов. Когда они находят группу, которая кажется им подходящей, они разговаривают с группой и/или менеджером, и обычно тем очень нравится предложение, которое делает этот композиторский дуэт. Например, в этом предложении говорится, что они возьмут на себя ответственность за то, чтобы у группы были хиты. Воистину, не пустое обещание прославленного дуэта, но над ним необходимо подумать. Потому что - что еще говорится в предложении? И это не ложь, что это нечто порой неприемлемое для творческих натур. То, что композиторский дуэт выведет группу на вершину, — цель в высшей степени благородная, но безусловно есть подводные камни и ловушки, ведь когда группа принимает такое предложение, им приходится полностью подчиняться Ники Чинну и Майку Чепмену. Затем эти двое инструктируют группу, как играть, как двигаться и как одеваться. Так что они становятся марионетками для людей, которые делают вид, что делают что-то хорошее, а на самом деле выдумывают что-то нечеловеческое ради целей своей «фабрики». «Все-таки не стоит слишком в это углубляться», — говорят ребята из Smokie. «Посмотрите, что произошло, когда Mud посчитали, что больше не нужно работать с ними. В конце концов, уже было слишком много людей, которые считали их проходной группой, и их не очень хорошо воспринимали. После этого они хотели попробовать сами и больше ничего не принимать от Чинна и Чепмена. Ну, хиты ведь были, а потом я думаю, что было бы неправильно взять и уйти. Мы исполняем музыку, которая нравится людям, и эти песни находят отклик. Многие думают, что это чистая коммерция, но и в ней тоже можно создавать замечательные песни. В любом случае, мы выбрали эту ситуацию и приняли ее в свое время».
Вскоре стало ясно, что Чинн и Чепмен имели дар все превращать в золото, когда дело дошло до Smokie, но до этого они работали над успехами Slade и Sweet.
И постоянный успех пришел с синглом "Pass it around", который много крутили по радио в Англии, хотя он и не сразу стал большим хитом. Сразу же был записан LP, чтобы немного подогреть интерес к Smokie на рынке звукозаписей.
И то, о чем годами мечтали ребята из Smokie, теперь стало реальностью. Национальные радиостанции хорошо крутили альбом, и континентальная Европа также начала узнавать, кто такие Smokie. К сожалению, Smokie не сразу стала хитовой группой, но они рассудили, что если все уже так прекрасно, то уже скоро мы действительно окажемся в Топ-30.
За “Pass it around” последовал “If you think you know how to love me”. То, что произошло, не могло бы им явиться в самых смелых мечтах. Теперь люди немного знали имя Smokie, и Smokie знали об этом. Сингл прозвучал по радио один раз, и тут же все телефоны звукозаписывающей компании начали звонить, и сотни людей и сотни крупных музыкальных магазинов выстроились в очередь, чтобы немедленно заказать большое количество синглов с этой суперхитовой песней.
Звукозаписывающая компания внезапно получила сверхурочную работу, и это для группы, которая 6 лет не могла убедить ни одну звукозаписывающую компанию в потенциале своей музыки. Окончательный результат был не только весьма удовлетворительным, но и ошеломительным, когда начали подводить окончательный баланс. В мгновение ока пластинка поднялась на вершину британских чартов и остановилась на третьем месте. Неплохой результат, сказал бы невозмутимый англичанин с улицы, ребята из Smokie были вне себя от радости. Несмотря на множество критических замечаний, они не жалели о работе с Чинном и Чапменом.
Smokie, конечно, весьма популярны и у нас в Нидерландах. Именно диджеи Radio Veronica увидели хитовый потенциал песни и поставили сингл заглавным треком дня 19 июля 1975 года. Это было в первый, но уж точно не в последний раз. К сожалению, сингл остановился всего лишь на 15-м месте после очень обнадеживающего старта. Не только в Нидерландах, но и по всей Европе люди услышали Smokie с их первым большим хитом "If you think you know how to love me", и даже Австралия услышала легкое звучание этой «новой» группы и там сингл тоже стал большим хитом.
ПРОДОЛЖЕНИЕ УСПЕХА
План покорения вершины, составленный для Smokie, был блестяще реализован, конечно, к удовольствию самих ребят, и на бледных лицах Алана Силсона, Криса Нормана, Терри Аттли и Пита Спенсера, где после стольких лет тяжелого труда и особенно бедности, начала проявляться усталость, появился румянец. Но это было позволительно, потому что они много работали над этим и наслаждались обретенной славой.
Вдобавок к этому успеху был записан и выпущен второй LP Smokie. Название этого альбома было “Changing all the time”, и на этом альбоме все поклонники могли насладиться синглом “If you think you know how to love me”. Но не только он, на этом же альбоме была песня “Don't play your rock'n'roll to me”, и этот сингл тоже попал в английскую десятку лучших, в то время как в Нидерландах успех был немного меньше. В Нидерландах сингл занял только 25 место в Top 40, на ситуацию в основном повлияли рождественские распродажи, ибо, как выяснилось, люди иногда хотят купить совсем не пластинки из Top 40.
В результате такие песни немного скомпрометированы, и конечным результатом будет снижение продаж и попадание в топ-40. Жаль, но альбом все еще был там, и продажи были очень хорошими, так что Smokie получили за него английский «Серебряный диск». И это для группы, которая считалась неудачниками всего год назад! Невероятно! И оказалось, что это только начало, потому что хитовая машина продолжала работать, хоть и не так интенсивно, как раньше, но что вы хотите с таким альбомом. Настало время для Smokie извлечь выгоду из успехов, которых они добились со своими синглами. Были проведены тщательно обдуманные концерты. Теперь это были совсем другие выступления, чем раньше. Когда они еще не добились успеха, они всегда выступали на небольших площадках, в местных клубах или даже в пабах, что в Англии вполне нормально. В пабах там всегда полно народа, потому что англичанин считает свой паб вторым домом. Вот почему некоторые владельцы баров часто приглашают группы играть. Многие группы даже стали очень известны таким образом. В таких маленьких залах не нужно много звукового оборудования. Теперь, когда Smokie даже попали в топ-5 и у них были хорошие продажи пластинок, больше людей хотели их послушать и особенно посмотреть. Вот почему им нужно было более мощное оборудование и тщательно отрепетированное шоу. Они также не хотели перекармливать своих поклонников и поэтому ограничили количество выступлений.
1976 год продолжился большими успехами. Но синглу “Something's been making me blue” опять не покорилась первая десятка английских чартов. К сожалению, создатели хитов Ники Чинн и Майк Чепмен ожидали от него слишком многого, а он не стал большим хитом!
Будет ли хит-машина останавливаться и дальше? Будет ли у Smokie опять провал? Неужели все было напрасно? Вернулись ли они опять в безвестность? Пришлось ли им уйти со сцены? Как раз когда они почувствовали вкус успеха?
Совсем нет. Этого не должно было случиться! Они только что были выбраны лучшей новой группой английским коммерческим телеканалом «Saturday Scene». И они собирались достичь успеха. В любом случае! (продолжение следует)
Материал подготовлен Tina Lady-Gruoh & Ilmir